Van Tienhoven bleef tot op hoge leeftijd actief en ondanks zijn drukke werkzaamheden nam hij regelmatig de tijd om met zijn cocker-spaniël Mona de natuur in te trekken. In 1946 ontving hij een eredoctoraat in de wiskunde en natuurkunde van de Universiteit van Amsterdam, de universiteit waar hij ooit studeerde en waar hij promoveerde in de rechtswetenschappen.

In 1952 trad hij terug als voorzitter van Natuurmonumenten. Een jaar later overleed hij aan een beroerte. Zijn naam leeft voort in de Van Tienhoven-award, die elke twee jaar wordt uitgereikt aan mensen die zich – waar dan ook ter wereld – verdienstelijk hebben gemaakt voor de bescherming van de natuur.